Gemeenschappelijk huis
De aarde is niet minder of meer dan ons gemeenschappelijk huis. Ieder van ons is verantwoordelijk voor het goed verzorgen en in stand houden van onze thuis. Iedereen kan een bijdrage leveren aan de levenskwaliteit van dat huis. In feite huren we dit huis. Net zoals in de gewone mensenwereld zijn huurder en eigenaar samen verantwoordelijk voor het goed onderhoud van dit huis. Situaties, waarin huurder en eigenaar elkaar met de vinger beginnen te wijzen voor dit of gene mankement, leiden alleen maar tot ambras en brengen ze soms voor de vrederechter. Ook in het goede beheer van de aarde worden er met nogal wat vingertjes naar elkaar gewezen. In zelfs zo’n mate dat de splinter in het oog van de andere nog wel wordt gezien, maar de balk in eigen oog niet meer (Mattheus 7, 3 en Lucas 6, 41-42). Als Ecokerk ons uitnodigt om de aarde en alles wat ademt en leeft te genezen, dan kan dit nooit de opdracht zijn van één iemand of van een klein groepje. Het zal samen zijn of mislukken, terwijl mislukken echt geen optie is.
Toekomst voor de mens
Alle discussies over ‘moet het nu veranderen of niet?’ zijn eerder praat voor de vaak of voor aan de toog van ons dorpscafé. Er is geen keuze. We moeten deze problematiek aanpakken en wel nu. Want als de aarde geen toekomst meer heeft, dan is er ook voor de mens geen toekomst meer. En als er voor de mens geen toekomst meer is, wat laten we dan na voor onze kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, enz. Wanneer u dit weekend door uw Zingt Jubilate eens bladert, kijk dan eens naar nummer 780. Strofe 1 eindigt met deze zinnen: “Al wat Gij geeft, alles wat ademt en leeft, wil U in zijn oorsprong vereren.” Dit betekent, dat alles wat bestaat, een geschenk van God is. We kunnen ons dan ook niet veroorloven om dat geschenk, daags nadat we het gekregen hebben reeds op Tweedehands te koop te zetten. We moeten dat geschenk koesteren en verzorgen, dat zijn we God en onszelf verschuldigd.
Boeren versus industrie
Het stikstofakkoord en de nieuwe Ineos fabriek in de Antwerpse haven leveren een discussie op, die ogenschijnlijk zeer eenvoudig is: het is namelijk de schuld van ofwel de boeren, ofwel van de industrie. Een potje politiek zwarte pieten lijkt ons steeds verder van een oplossing af te leiden. Voor de ‘burger’ is deze discussie een aangename afleiding: op deze manier wordt de indruk gewekt, dat u of ik, dat wij nog tijd genoeg hebben om ons gedrag deftig om te slaan. Wij kunnen nog steeds pakjes van overal ter wereld de dag nadien thuis laten leveren. We eten in de winter zomergroenten en in de zomer wintergroenten. Een boeketje bloemen wordt met de glimlach vanuit Afrika overgevlogen, terwijl we zelf op ons duizendste gemak vele kilometers met onze fossiele brandstof verslindende vervoersmiddelen afleggen om op vakantie te gaan. Laudato Si brengt ons echter wel in herinnering, dat het menselijk bestaan gebaseerd is op drie fundamentele en nauw met elkaar verbonden zaken: de relatie met God, de relatie met de naaste en de relatie met de aarde. We hebben te makkelijk aanvaard, dat de aarde aan de mens ondergeschikt was, dat we de natuur moesten onderwerpen, dat we de natuur enkel maar naar onze hand moesten zetten. Deze problematiek is echter wel wat complexer dan de valse tegenstelling tussen boeren en industrie.
Ecologische bekering
Ieder van ons, individueel en collectief, staat voor een ecologische bekering. We kunnen niet anders dan beseffen en aanvaarden, dat alles met alles samenhangt. Wij staan niet naast de natuur, wij maken en een onlosmakelijk deel van uit. Wij zijn onderling afhankelijk en kunnen niet zonder elkaar, zonder de natuur, zonder de andere levende wezens. Zolang we dat niet aanvaarden, zal er, vrees ik, weinig veranderen. Zonder al te belerend willen zijn, zal ieder van ons voor de spiegel moeten staan: wat is mijn ecologische voetafdruk, hoe kan ik die verkleinen, wat kan ik persoonlijk doen om vriendelijker voor het milieu en de natuur te zijn, wat kan ik bijdragen aan een gezondere wereld voor de toekomstige generaties?
Zwerfvuilmeesters
In heel wat steden en gemeenten heb je vrijwilligers, mooimakers of zwerfvuilmeesters. Mensen, die in hun vrije tijd zorgen voor een propere buurt, die zwerfvuil oppikken en verzamelen in zakken, die dan door de stadsdiensten worden opgehaald. Iedereen kan zich daarbij aansluiten. Telkens weer verbaast het deze vrijwilligers hoeveel afval niet in de vuilbakken of afvalcontainers wordt gedeponeerd, maar gewoon op straat of in de graskant wordt gesmeten. Op de Facebook pagina van Lebbeke ontdekten we dit vragenlijstje:
“Zijde gij d'er ook zo een/enen?
ge geniet van kwali-tijd met uwe plus één (of alleen)
uwen doktoor vindt dat boomers van uwe leeftijd regelmatig moeten bewegen
ge hebt het graag proper rond u
ge zijt een buitenkind
ge haalt 't liefst maximalen effort uit minimale inspanning
ge zijt ne contente mens als ge iets voor uw buurt kunt doen
ge vindt vaneigest dat iedereen beter zijn eigen vuil zou opkuisen maar ge verslikt u niet in uw frustratie dat 't nu (voorlopig) eenmaal anders is. Want de mens, ge kunt daar niet aan uit... “
Als u daar vaak ja op geantwoord hebt, dan ligt ook in Dendermonde uw nieuwe hobby te wachten: zwerfvuilmeester in Dendermonde (zwerfvuilmeesters@dendermonde.be). Stad Dendermonde zorgt voor afvalzakken, fluohesjes en handschoenen. De technische uitvoeringsdienst haalt het ingezamelde afval op en voert dit af naar Verko.
Vele handen maken het werk licht en vele kleine inspanningen, die vandaag beginnen, zullen een positieve invloed hebben op de leefbaarheid van jouw, mijn, onze planeet. De toekomst begint bij onszelf, zonder met de vinger naar anderen te wijzen.
Luc De Donder
