Waarom ben je onthaalmoeder geworden?
“De keuze om voor mijn eigen kinderen te kunnen zorgen was evident, waarom dan niet voor die van iemand anders zorgen”, zegt Martine. Ook Hilde wou zelf graag haar kinderen opvoeden in een huiselijk, gezellig opvoedingskader en daar andere kinderen ook van laten genieten. Onthaalmoeke Kathleen doet het graag omdat ze zelf uit een gezin van 9 kinderen komt en heel graag kinderen ziet. “Als onthaalouder beleef je elk gloriemoment van een kind mee. Dankzij onze grote emotionele betrokkenheid en huiselijke zorgen kan elk kind zich in zijn eerste, belangrijke levensjaren optimaal ontwikkelen. Onze inbreng maakt wel degelijk het verschil. Je bouwt mee aan de toekomst!”
Waarom is onthaalmoeder een ‘knelpuntberoep’ geworden?
Over het antwoord op deze vraag zijn alle dames het eens: er is te weinig erkenning, ook financieel en, toekomstgericht, amper pensioen. “En dan heb je heel de tijd gezorgd dat ouders kunnen werken om een pensioen op te bouwen, maar zelf hou je daar weinig aan over.”
“Ook het aantal kinderen dat we bijhouden is een belangrijke factor waar vele mensen niet bij stilstaan.
Het zijn lange dagen met lage verloning. Niet te vergeten weinig privé in eigen woning. Als we dan eens in de media komen dan is het bij negatieve gebeurtenissen. Vaak is er geen gevoel van waardering of respect voor onze job.” Nog een factor dat velen doet nadenken om te starten zijn de vele regeltjes en verplichtingen die niet altijd haalbaar zijn. Ze klinken wel mooi in theorie maar in de praktijk is dat heel wat anders. Een onthaalouder heeft geen vakantiegeld, en ook geen eindejaarspremie! Momenteel zijn er gesprekken om ook de onthaalouders een extra steuntje te geven i.v.m. de energiekosten. Vergoedingen blijven gelijk of stijgen niet volgens de onkosten voor de opvang van het kind.
Wat motiveert je om onthaalmoeder te blijven?
“Het geeft nog steeds het gevoel iets te betekenen voor zovele gezinnen, en ja hoor, kinderen houden je jong! Ze houden je in beweging.” En dan vooral “de lachende gezichtjes, de knuffels en de vriendschap van de opvangkindjes.” Maar ook, “de liefde die je voelt als er twee kleine armpjes rond je nek hangen en er in je oren wordt gefluisterd ‘lieve moeke’. De voldoening als je weer eens eentje voorbereid hebt op de ‘grote school’. Het samen spelen, zingen, dansen, voorlezen, wandelen, knutselen, zwemmen en zoveel meer, die zorgen dat je er zin in blijft hebben.”
Onthaalmoeke Joyce
Onthaalmoeke Joyce is met haar 28 een van de jongste onthaalmoekes in onze stad. Haar verhaal delen we graag met onze lezers. “Al heel snel wist ik, ik wil iets doen met kinderen. Eerst koos ik voor zekerheid, een meer logische keuze en ging ik mee met 2 vriendinnen “Lager Onderwijs” studeren. Het was vooral de liefde, erkenning, dankbaarheid,…van de kinderen waar ik voldoening uithaalde. Na een jaar Lager Onderwijs studeren botste ik al snel op de richting 'zelfstandig kinderopvang'. 'Een eigen kinderdagverblijf starten, slim zijn en daardoor ook goed verdienen' waren woorden die soms te pas kwamen in de lessen, maar die gingen al snel aan mij voorbij. Ik wou helemaal niet bezig zijn met die dingen. Neen, ik wou gewoon elke dag omringd zijn door mijn kleine vriendjes (want zo noem ik ze nu).
Alle dagen liefde geven en liefde krijgen. Iets mooier is er voor mij niet. Er is geen enkele avond dat ik er tegenop zie dat ik morgen weer moet "werken". Want voor mij voelt dit niet als werken maar als mogen doen wat ik graag doe.
Tuurlijk kijk ik ook wel uit naar het weekend of ben ik na een hectische dag blij dat ze terug bij hun ouders mogen. Maar ik heb nog nooit 1 seconde spijt gehad dat ik dit avontuur in oktober 2015 ben gestart. Zelf toen nog als 21 jarige jonge snotter. Toen nog inwonend bij mijn papa die ik ontzettend dankbaar ben dat hij mij de kans gegeven heeft dit bij hem thuis te beginnen tot ikzelf een eigen plekje gevonden had.”
Moeilijk starten
“Dit brengt mij ook bij een van de redenen dat er volgens mij nog maar weinig jonge onthaalmama's starten of kunnen starten. Het is niet evident om als jong iemand al meteen op eigen benen te staan en in het bezit te zijn van een volwaardige woonst (met tuintje) om kindjes op te kunnen vangen. Laat staan als je nog maar begin de 20 bent. De huizen worden er steeds duurder op, verbeteren zal het zeker niet doen. Ook het leven wordt steeds duurder, wat we als onthaalmama uiteraard ook voelen. Voor een volle bezetting krijg je een mooie vergoeding in de plaats. Als je op het einde van de rit het eten en drinken voor de kindjes, knutselgerief, dagelijkse energieverbruik (verwarming, koken,..) en de vele andere extraatjes er aftrekt, houd je niet zo veel meer over. Iedereen recht geven op een volwaardig statuut (zekerheid) zou zo een grote meerwaarde zijn en is iets waar ik ook op hoop. Ondertussen doe ik gewoon verder met wat ik graag doe en is vooral mijn hart rijkgevuld met kinderliefde. Daar betaal ik niet mijn rekeningen mee, maar is wel dat wat er voor zorgt dat ik dit zo graag doe en blijf doen.”
Dankjewel onthaalmoekes voor jullie medewerking. Maar vooral een bijzondere dank voor jullie diensttaak in onze gemeenschap. Jullie zijn een belangrijke schakel in onze economie, die best wat meer aandacht mag krijgen. Niet alleen op financieel vlak, maar zeker ook op menselijk vlak.
Luc Dilewyns
