In de zomer van 1988 stond ik onder de Ijzertoren. Er liepen minstens 200 jonge mensen van allerlei leeftijd rond. Het bleken scouts te zijn. Die van Dendermonde zo zou enkele maanden later blijken.
Die scouts waren in Loppem op gezamelijk kamp om hun 60 jaar te vieren. Ik wist toen nog niet dat ik een paar maanden later met veel goesting in die groep zou terechtkomen. Ik wist toen nog niet dat ik …. 34 jaar lang vol goesting scout zou mogen worden en vorm zou mogen helpen geven aan misschien wel één van de belangrijkste subgroepen van een samenleving.
Subgroep, het klinkt wat negatief. Wat in een jeugdbeweging gebeurt is geen luchtledig gespeel. Jeugdbewegingen willen immers meer zijn dan alleen meer ‘kinderopvang’. Dat werd mij doorheen de jaren meer dan duidelijk. Via de activiteiten op zaterdag of zondag leren jonge mensen. zorgzaam met elkaar omgaan. Ze krijgen verantwoordelijkheid en ze leren heel wat sociale vaardigheden: vrienden leren maken, samenwerken, zelfstandigheid ontwikkelen, … het zijn maar enkele van de basiswaarden waarond zonder grote theoriën door de leiding wordt gewerkt.
Met ongeveer 300.000 aangesloten leden zijn zij alles behalve een subgroep in Vlaanderen en Brussel. Voor mij zijn zij één van de belangrijkste, zoniet dé belangrijkste pijler van onze samenleving. Het vormingswerk dat er gegeven wordt verdient niks meer of minder dan bakken respect. Ik mag ondertussen mee dan 30 jaar ervaren hoe jonge mensen tussen 18 en 30 elke week met heel veel zorg spelenderwijs met kinderen op weg gaan. Een dag van extra aandacht voor al die jeugdbewegingen is dan ook wel het minste wat moet kunnen. Het engagement van de vele leiders en leidsters kan niet genoeg in de verf worden gezet. Hun inzet is zuivere pure goesting in jeugdwerk.
Heel wat van de huidige jeugdbewegingen kennen hun oorsprong in een parochiale structuur of christelijke inspiratie. Het onderliggende verhaal is dat van Jezus van Nazareth. Zijn zorg voor de kwetsbare mens, zijn warme aandacht voor de kleine mens, zijn ontwapenende houding tegen alles en iedereen die zichzelf groot en belangrijk meent te moeten voelen, vindt in de activiteiten van het jeugdwerk zijn concrete vertaling. Zo kent scouting als een van de weinige beweging ook een heel sterke werking voor mensen met een handicap ( AKABE – anders kan best). Ondertussen staan al die bewegingen wat losser van hun christelijke oorsprong, maar de basispijlers zijn gebleven. Het engagement en de inzet zijn er niet minder op geworden. Het aanbod aan spel en onstpanning staat nog steeds stevig overeind. Een samenleving die jeugdwerk zou minimaliseren, minimaliseert niet enkel een groot deel van zijn populatie, zij ondergraaft haar eigen toekomst.
Een samenleving en een lokaal bestuur dat echter zorg draagt voor zijn jeugd, hun koestert en steunt, materieel en financieel (zonder een betuttelende en controlerende rol te gaan spelen) zorgt voor haar toekomstig sociale weefsel van zorgzame en verantwoordelijkheid nemende mensen. Zonder jeugdbeweging dus helemaal geen beweging in een stand of land. Jeugdbeweging houdt elk van ons in beweging, ongeacht stand of ras of leeftiijd.
Johan Poppe, scoutsaalmoezenier
Stralende Roek
voor de dag van de jeugdbeweging
