Zolang wij alleen maar bezig zijn met onszelf, lopen wij het gevaar onze medemens uit het oog te verliezen en ons op te sluiten in eigen cocon. Dan wordt de andere een bedreiging en een concurrent. Dan is vrede onmogelijk! Wat de heilige Franciscus deed zeggen: ‘Als ik bezittingen heb dan moet ik mij ook de wapens aanschaffen om die bezittingen te verdedigen. Dat is het begin van elke oorlog’.
Christenen worden geroepen om de muren die mensen verdelen te slopen, om te overbruggen de kloof die er is tussen mensen en volkeren. Om mee te werken aan een gemeenschap waar elke mens zich door anderen gedragen weet, waar mensen geen concurrenten maar coöperanten zijn, samenwerken aan een nieuwe toekomst.
Dit kan slechts als je blijft vertrouwen op je medemens en blijft geloven in een God die met mensen op weg gaat. God sluit een verbond met Abraham en belooft hem een grote toekomst. Ook met ons wil Hij zo een verbond sluiten.
Jezus en zijn leerlingen zijn ook op weg naar Jeruzalem. Waar dit hun brengen zal is nog onzeker. Want sommigen willen Jezus uitroepen tot de nieuwe koning die de Romeinse bezetter moet verjagen en het volk bevrijden. Mattheüs beschrijft hier op een mythische wijze hoe Jezus en zijn vrienden de berg Tabor beklimmen en er een bijzondere mystieke ervaring meemaken. Zij leren er het ware gelaat van Jezus kennen. Op een gans andere wijze leren ze hem kennen: die Jezus is diegene die de wet (Mozes) en profeten (Elia) tot vervulling brengt.
Jezus zet zo de droom van God over mens en wereld verder.
In Hem ontdekken de leerlingen dat God nabij is in het leven van mensen. Hij leert ons een God kennen die de mensen liefheeft en alles ten goede leidt. Het was een enorme ervaring, een zalig moment … zo wilden zij het houden. Maar Jezus doet hen opstaan uit die mooie droom. Je kunt geen gelovige zijn los van het leven van elke dag. Zij moeten terug afdalen van de berg, op weg naar Jeruzalem, naar de stad van de mens om van die stad de stad van God te maken, de vervulling van Gods droom.
Vrienden, ook wij kennen in ons leven van die bijzondere momenten die wij willen vasthouden, momenten van verbondenheid, momenten die ons intens verbinden met God en met elkaar. Momenten waarvan we zeggen zo zou het altijd moeten zijn. Maar dat kan niet, het leven kent zijn wel en wee en wij worden uitgenodigd om onze verantwoordelijkheid te nemen. Je kunt geen christen zijn los van het leven van elke dag met zijn lijden en pijn, met zijn onrecht en onvrede. Juist daar moeten wij er het beste van te maken.
Misschien kan deze vastentijd ook wel een Tabor-moment zijn waar wij een bijzondere relatie willen aanhouden met de God van ons leven en met de mensen om ons heen. De vastentijd kan een moment zijn waarop wij nieuwe mensen worden, waarop wij van gedaante veranderen en het aangezicht van deze wereld vernieuwen.
Paul De Craene
