Er is vandaag geen eenvoudige weg of methode om iemand tot het geloof te brengen. Als kerk moeten we op zoek gaan naar een levensechte liturgie die de taal van de mens van vandaag aanspreekt. De schoonheid van de Blijde Boodschap moet voldoende te zien zijn aan onze manier van leven. Heden zijn het eerder littekens en gapende wonden die in het oog springen en overvloedig de media halen. Die obstakels moeten weggenomen worden zodat de paden van het geloof terug zichtbaar worden. Als kerk moeten wij af van ons triomfalisme, moralisme en klerikalisme. De kerk heeft niets te winnen door met een opgestoken vingertje naar de wereld te wijzen. Niet dat de kerk nu moet zwijgen en dat ons denken en doen moet samenvallen met wat in de wereld en de media wordt verkondigd en aangeprezen. Dan heeft het christendom geen meerwaarde meer. Wij moeten zoals de profeten op een kritische wijze naar deze wereld kijken, steeds opnieuw het goede aanmoedigen en tevens wijzen op gevaren en ontsporingen. Ook al vormen wij niet meer de meerderheid, wij moeten er blijvend in geloven dat wij een boodschap te brengen hebben die de moeite waard is voor alle mensen.
Wij moeten ‘expert van humaniteit’ zijn, zei paus Paulus VI bij zijn bezoek aan de Verenigde Naties (1965). De Heilige Franciscus (1181-1226) heeft aan de kerk een nieuw gelaat gegeven door op te komen voor vrede, gerechtigheid en zorg voor de schepping. Gedachten die vandaag nog steeds actueel zijn! Wij moeten onze stem laten horen, want een monddood evangelie is geen Blijde Boodschap. De kerkgemeenschap moet de wereld niet napraten, wij moeten iets unieks te bieden hebben: Christus en zijn Boodschap van Liefde … En dat vraagt eveneens nederigheid. Wij moeten dus een barmhartige kerk zijn in een onbarmhartige tijd, een vredelievende kerk bij zoveel onvrede, een hoopvolle kerk bij zoveel wanhoop, een warme kerk in een kille samenleving. We moeten niet zozeer bescheiden zijn maar authentiek en overtuigend. Ja, er zijn ook vandaag nog zovele heiligen, jong en oud, die ons tonen wie Jezus was. Mogen zij ons inspireren. Het geloof mag niet naar de privésfeer worden verwezen, zoals sommigen wensen, maar handen en voeten geven aan zijn humaniserende kracht. Een Bron van leven zijn; verfrissend voor alle mensen. Een teken van hoop op een nieuwe wereld!
Pastoor Paul
