Die Goede Week begint met Palmzondag. Jezus vertoeft met zijn leerlingen in de grote stad Jeruzalem voor het Pescha-feest. Het joodse feest waarbij men de bevrijding herdenkt uit het doodse leven van Egypte, de doortocht door de woestijn en de intrede in het Beloofde Land. God laat zich aan zijn volk kennen als ‘Jahweh’, ‘Ik zal er zijn voor u’. Een God die met mensen op stap gaat, doorheen de wisselvalligheden van hun geschiedenis. Een God die trouw blijft aan zijn volk en hen geleidt naar een nieuwe tijd. Ter gelegenheid van dit feest was er veel volk in Jeruzalem en de intrede van Jezus is er niet onopgemerkt voorbij gegaan. Zijn naam was gekend. Wat Hij zei en deed had iets goddelijks in zich. Velen volgden hem en zijn intrede kreeg een feestelijk karakter. In die Jezus zagen eenvoudige mensen de nieuwe Messias, de door God beloofde Redder, die hen zou verlossen van de Romeinse bezetter. Tot grote ergernis van de farizeeën en schriftgeleerden. Men vreesde ter gelegenheid van het Paasfeest een volksopstand en veel tumult. Maar er was ook een kloof tussen het joodse volk en zijn leiders: de farizeeën en de tempeldienaars. Jezus noemde hen schijnheiligen, wit gekalkte graven die de eenvoudige gelovigen veel lasten oplegden maar zelf niet leefden naar hun woorden. De leiders van het volk wilden in de gratie van de Romeinse bezetter blijven, omwille van de vele voordelen die hen dat schonk. Dus zij beraamden een plan om Jezus uit de weg te ruimen … liefst nog voor het grote feest begon. En dat is ook geschied.
Op Palmzondag gedenken wij die blijde intrede van Jezus in de stad Jeruzalem. De palmtak is hierbij het symbool. Zoals de gewone mensen willen ook wij Jezus eren en hem erkennen als de leidsman van ons leven. Zijn Woord is bron van Leven. De groene twijg is de heraut van een nieuwe lente.
Op Witte Donderdag gaat Jezus met zijn leerlingen het Paasmaal houden. Het lam werd geslacht en er werd maaltijd gehouden. En toen werden twee belangrijke tekenen gesteld. Jezus omgordde zich met de schort van de dienaar en waste de voeten van zijn leerlingen. Dat was het werk van slaven, niet van de gastheer. ‘Ik heb u een voorbeeld gegeven’, zegt Jezus. Wie Hem wil volgen moet dienaar van mensen zijn. Het was de samenvatting van Zijn leven: in dienstbaarheid aan God en de mensen. Het begin van de christelijke Caritas. Doorheen de eeuwen heeft die dienstbaarheid zich getoond en verder ontwikkeld in de inzet van vele christenen voor hun medemensen. De zorg voor zieken, voor de armen, voor de kinderen, voor zoveel kwetsbare groepen in de samenleving is daar de concrete vertaling van. Geen authentiek geloof zonder die liefde voor mensen, in het bijzonder voor de geringste. Daarna gaat Jezus aan tafel. Het is vooreerst een samenzijn in gebed; psalmen en lofliederen worden gezongen. Daarna nam Jezus wat brood … het brood van de vriendschap … brak het en gaf het aan zijn leerlingen en zei: ‘Neem en eet, zoals dat gebroken brood wil ik voor u zijn … mijn lichaam, mijn bestaan aan u gegeven.’ Op het einde van de maaltijd is er nog een laatste beker die wordt gedronken. En bij die beker zei Jezus: Neemt en drinkt, het is mijn bloed, mijn levenskracht die ik aan U schenk tot eenheid en verzoening in deze wereld.’ Jezus heeft in deze beide tekenen zijn leven, zijn bestaan aan ons toevertrouwd opdat wij nu voortaan Zijn Lichaam en Bloed zouden zijn in deze wereld. Opdat Zijn Woord en Zijn Liefde tastbaar zou worden doorheen ons bestaan.
Wat Hij met zijn leerlingen deelde op dat ultieme moment wordt ’s anderdaags, op Goede Vrijdag, heel concreet in de gave van zijn leven op het kruis, als de uiterste consequentie van een leven voor God en de mensen. Zijn vrienden, zijn leerlingen en volgelingen waren zwaar aangeslagen. Is dat nu het laatste? Een abrupt einde van die goddelijke droom over een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. De verslagenheid is groot, de stilte en de verlatenheid intens (Stille Zaterdag). Maar de dood heeft niet het laatste woord. Dat belijden wij met Pasen. De opstanding tot nieuw leven is Gods antwoord op dood en verdrukking. Die boodschap is de kern van ons geloof. God laat zijn volk niet achter in de ellende en in het rijk van de dood. Hij wil dat mensen leven en gelukkig zijn. Dat vieren wij met Pasen. Daar willen wij volgende week bij stilstaan.
Paul De Craene
