Toen het noodlot toesloeg.
Enkele jaren geleden sloeg het noodlot toe toen de ziekte Alzheimer bij onze va werd vastgesteld. Hij begon te vergeten, werd soms boos om niets, vond na een fietstochtje in de buurt ons huis niet meer terug, vergat hoe worteltjes klaar te maken (terwijl hij de kok was in huis), kon zijn gedachten minder ordenen en raakte meer en meer gedesoriënteerd. Vooral de nachten waren onrustig. Hij verloor het besef van tijd en nam soms de nacht voor de dag. De geleidelijke geestelijke achteruitgang van de man met wie ons moeder haar leven gedeeld had, was erg confronterend voor haar. Maar ze wou en zou onze va thuis houden om voor hem te zorgen. Tot het noodlot een tweede maal toesloeg: ons moeder kreeg kanker. Er werd de moeilijke beslissing genomen, in overleg met de artsen, om vader te laten opnemen in een woonzorgcentrum. In het begin wou hij altijd mee naar huis, dat maakte het afscheid telkens zwaar. Maar volgens de artsen moesten we door deze fase heen.
Regelmaat en structuur.
Het overlijden van moeder heeft vader nooit beseft. Bij het zien van haar foto noemt hij een enkele keer haar naam, zonder verdere vragen. We zien aan onze va dat het steeds moeilijker wordt. Hij ijsbeert door de gang van zijn afdeling en gaat op verkenning in andere kamers. Zijn wereld wordt almaar kleiner en al is mijn vader niet meer dezelfde, hij is er wel nog steeds. Hij blijft onze va ook al zijn wij, zijn kinderen en kleinkinderen, getuige van deze onvermijdelijke achteruitgang. In het WZC is er regelmaat en structuur wat ontzettend belangrijk is voor hem. Het geeft hem houvast. In de fase waarin onze va nu zit, staart hij vaak gelaten voor zich uit en herkent steeds minder. Meegaan in zijn verhaal en meeleven in zijn wereld is het beste. Ook al is het hard zo’n sterke man achteruit te zien gaan, we kunnen genieten van de goede momenten: als zijn gezicht opklaart en een kleine glimlach verschijnt of als een drankje in de cafetaria of een meegebrachte zoetigheid hem smaakt. Elke uitstap kan onze va even boeien.
Positief blijven.
Af en toe een boze bui, geen aanraking dulden of geen interesse tonen voor ons, kunnen we hem niet kwalijk nemen. Hij heeft ook niet om die ziekte gevraagd. Positief blijven, aanvaarden en humor helpen ons om ons er doorheen te slaan. We laten onze va niet los en kijken niet weg van deze ziekte. We zoeken naar manieren van verbinding die nog kunnen, zodat we onze va nog niet helemaal kwijt zijn.
Ondertussen gaat de strijd met Alzheimer verder. Ik hoop dat er ooit, en liefst zo snel mogelijk, een doorbraak komt om deze ziekte af te remmen of te stoppen. Steeds betere medicatie vinden en voldoende steun van de overheid krijgen in het onderzoek naar Alzheimer kunnen hierbij helpen.
Zoonlief
Omwille van de privacy werden geen namen genoemd.
Naam en adres zijn bij de redactie gekend.
Vergeet mij niet!
Als mijn wereld steeds kleiner wordt
mooie herinneringen worden gewist.
Als ik langzamer begin te denken
met mijn hoofd in een dikke mist.Blijf dan luisteren naar mijn verhaal
met alle herhalingen en gaten.
Blijf dan vertellen wat je meemaakt
want ik hoor je graag praten.Kom je dan bij mij zitten
neem je mijn hand nog even beet?
Dan weet ik, nee, dan voel ik
dat je mij niet vergeet.
