Het leven is voortdurend in evolutie, een ten goede. Ook al worden wij zo dikwijls geconfronteerd met het tegenovergestelde. Van ons wordt daarbij gevraagd dat wij zorgzaam omgaan met het leven en met de wereld. Je doet er niet zo maar mee wat je wil. Dat is moreel zo, het leven en de schepping vragen van ons een groot respect. Dat is sociaal zo, wij kunnen van deze wereld een hel maken of een oase van geluk voor alle mensen. Dat is ecologisch zo, wij moeten respect opbrengen voor de schepping, want de aarde is een broze blauwe planeet die aandacht en zorg vraagt. Het zonder respect omgaan met deze aarde kan zware gevolgen hebben en zware rampen veroorzaken. Dat ondervinden wij nu reeds aan den lijve. Dat stellen wij vast in de toenemende natuurrampen en klimaatsveranderingen. Voor ons gelovigen geldt bovenop dat God ons tot medescheppers heeft gemaakt van Zijn droom over mens en wereld. Hij nodigt ons uit om de grootste liefde aan de dag te leggen voor onze medemensen en voor moeder aarde.
Naar het einde van het jaar, dat ook symbool staat voor het einde van een stuk leven, wordt ons vanuit het evangelie een boodschap van hoop aangereikt. Christenen zijn geen fatalisten die menen dat het leven en de schepping eens zullen ten onder gaan. Zelfs de meest schrikwekkende dingen die gebeuren in de natuur of wat mensen elkaar aandoen zijn geen teken van het nakende einde. En als iemand dit zou beweren: ’Laat u dan niet misleiden’ zegt het evangelie. In alle tijden zijn er wel onheilsprofeten opgestaan die mensen angst en ondergang aanpraten. De boodschap van de eindtijd is vooral een boodschap van liefde. Gods Liefde is sterker dan de dood, Gods zorg voor zijn schepping is eindeloos, dat geldt zowel voor de individuele mens, als voor de ganse schepping. Dank zij Zijn zorgzame liefde is er hoop voor mens en wereld. Indien dit niet zo was dan waren wij de meest betreurenswaardige wezens op deze aarde, die een leven lang zich zouden vasthouden aan een illusie. Oud-premier Marc Eyskens formuleerde het eens als volgt … “De dood is zo absurd dat dit toch niet het laatste kan zijn van wat over het leven te zeggen valt.” Er is dus toekomst!
Positief gezegd worden wij als gelovigen uitgenodigd om in ons leven te getuigen van een hoopvolle toekomst. Wij mensen zijn bestemd om te leven, wij mensen zijn geroepen om van het leven iets moois te maken, wij mensen worden gevraagd om iedere dag en zonder ophouden te werken aan een wereld van vrede en gerechtigheid, liefde en hoop. Een leven waar de boodschap van Jezus centraal staat.
Volgende week zondag, op de laatste zondag van het jaar vieren wij dan het feest van Christus koning, wij vieren de voltooiing van de schepping en niet de ondergang. Daarbij wordt het beeld van het koningschap gebruikt. Christus zal koning zijn. Maar het is een koning op het kruis. Het is de paradox van ons geloof. Het kruis is immers teken van dood en lijden. Voor ons christenen is het echter hét teken van de overwinning op de dood. Het is juist de zichzelf gevende liefde die naar het ware leven leidt.
Ook wij worden uitgenodigd om, samen met de jeugdbewegingen en alle jongeren, vanuit die liefde te leven en ons aan elkander te geven. Zo groeit zijn Rijk van Liefde naar het ware geluk dat ons te wachten staat. Die boodschap is Jezus ons komen brengen. Voor die boodschap heeft Hij zijn leven gegeven.
Pastoor Paul
